Deze aflevering van Tau omvat de periode van de Paastijd, zoals dat kerkelijk genoemd wordt. Voor onze geschiedenis als kerk is dit een heel belangrijke periode van het jaar. We vierden het feest van de Verrijzenis met Pasen. Dat is een kerkelijk hoogtepunt, ieder jaar weer. Al was het ook dit jaar voor ons als gelovigen weer afzien: wel gestreamde vieringen, maar zelf meedoen in al die prachtige vieringen. Laat staan meezingen!! En voor mij als pastor: helaas niet rondgaan door de kerk met de wijwaterkwast. Velen weten wel dat dit mijn lievelingsarbeid is….
Zo heeft iedereen zijn of haar klein leed te dragen deze dagen.
Alle gekheid op een stokje: de Paastijd is de tijd waarin de leerlingen van Jezus rouwen, wanhopig zijn en soms afhaken. Een tijd waarin de harde kern wel bij elkaar blijft, maar niet goed weet welke kant op te gaan. Een tijd waarin nog niet echt gewaagd wordt naar buiten te gaan.
Het lijkt een tijd waarin wij ons goed kunnen verplaatsen. Als katholieke gelovigen van deze tijd zijn wij ook vaak naar binnen gekeerd. We weten niet hoe we verder moeten; welke kant gaan we op? En er zelfs sprake van rouw, af en toe. Je merkt dat altijd heel sterk wanneer het gesprek gaat over jongeren. Hoe graag zou men toch weer meer jongeren en kinderen in de kerk zien!! En daaronder de pijn van eigen kinderen die zich niet meer gebonden achten aan de kerk van hun ouders en grootouders.
Rouw dus…
Maar de tijd tussen Pasen en Pinksteren loopt via Hemelvaart. Het feest waarop de Heer voorgoed verdwijnt uit zicht van de leerlingen. Ze moeten het nu echt zelf gaan doen. Er is veel dat uit ons gezicht verdwijnt. Vanzelfsprekendheden bijvoorbeeld. Zoals de verwachte kerkelijke uitvaart van een vrijwilliger die opeens toch anders wordt vormgegeven. Zoals een kind dat niet gedoopt wordt, terwijl de grootouders het zo graag anders hadden gezien. Vanzelfsprekendheden raken wij kwijt. Wat krijgen we ervoor terug?
We krijgen een geloofsgemeenschap en een kerk waaraan we zelf hard moeten werken, juist omdat het niet meer vanzelfsprekend is. We moeten weten waarom we het doen. We moeten weten waarom het wel belangrijk is om een geloof aan te hangen. Om grond onder je voeten te hebben en Gods nabijheid altijd om je heen te weten. Dat geeft een mens kracht. Te weten dat niet alles van onszelf afhangt en dat God onze pogingen om het goede te doen, wel ziet.
Pinksteren is daarvan het prachtige beeld. De H. Geest waait waar zij wil, maar vergeet ons zeker niet.
Pastor Agaath Erich