In een vorige artikeltje heb ik de vraag besproken waarom we in onze kerken bijna geen mozaïeken zien als versiering, maar in de Oosterse katholieke kerken wel. De vraag waarom specifieke mozaïekafbeeldingen juist wel voorkomen heb ik nog niet besproken. Dat wil ik dit keer doen.
Om met de deur in huis te vallen, denk ik niet dat er een duidelijke reden is dat alleen bepaalde mozaïeken binnen de kerk toegelaten zijn. Ik denk eerder dat het aantal mogelijke afbeeldingen beperkter is. De mozaïekkunst is omgeven door een strakke set aan regels. Je kunt niet van alles zomaar schilderen. Het is zeer gereglementeerd.
Dit was in het Westen wel anders. Als je Jezus met een herderinnetje bij een ondergaande zon, aan het meer van Galilea wil schilderen, dan doe je dat toch? Nee, in de mozaïekkunst moeten het Bijbelse taferelen zijn. Ook was het naschilderen van andermans werk niet zo’n vergrijp als in het Westen. De uniciteit van het stuk en de maker was in het Westen belangrijker, terwijl in het Oosten de schoonheid, reinheid, het goddelijke van de voorstelling voorop stond.
Paul Spoormans