Bernadette Talaksuru mag graag af en toe even filosoferen: "Als het leven eens wat gevoeliger ligt is geloof mijn houvast. En het daagt me uit om te zoeken naar hoop, troost, innerlijke rust, zielenrust. Omdat mijn ziel in de toekomst opgenomen wil worden".
Zij voelt zich thuis in onze parochie en kerk. "Mijn meisjesnaam is Hemmes en ik ben geboren en getogen in Bovensmilde als tweede dochter in een gezin met vier kinderen. Mijn Duitse moeder nam het katholieke geloof mee en zo ben ik gedoopt, heb communie en vormsel gedaan in "onze" kerk. In Assen zat ik op de Rooms Katholieke kleuterschool en ik heb warme herinneringen aan zuster Wobina en zuster Irene.
Misvattingen
Zo ben ik ingeleid in het geloof. Dit vanuit het perspectief van een liberale katholieke gemeenschap. Voor mij in een soms meer en soms minder samenhangende relatief kleine gemeenschap. Klein omdat de omgeving overheersend protestants en/of atheïstisch gezind was en ik herinner me de vele misvattingen en opmerkingen over de Heilige Maagd Maria, de beelden en de gebruiken en rituelen binnen de Katholieke Kerk. Ik heb vaak moeten uitleggen dat katholieken niet in beelden geloven en dat Maria als moeder van Jezus door ons vereerd wordt en vanuit haar moederrol wordt aangesproken in gebed. 
Tweeëneenhalf jaar heb ik in Groningen gewoond en vanuit Groningen ben ik weer in Assen komen wonen en er niet meer weg gegaan. In 1997 ben ik met Richard Talaksuru getrouwd en pastoor Beeres heeft ons huwelijk ingezegend. Samen hebben we drie kinderen en onze jongste twee zijn gedoopt, hebben communie gedaan en zijn gevormd in onze parochie. Onze oudste woont samen in Beilen en onlangs mocht zij hun derde kind ter wereld brengen.
Expositie
Omdat Richard Moluks is, zijn we naar de tentoonstelling Molukkers in Drenthe, in het Drents Museum, geweest. Ik al drie keer, ook omdat onze dochter hier een start mag maken in haar loopbaan als museumdocent voor deze tentoonstelling. Bijzonder is dat deze tentoonstelling in coöperatie met zeven jonge Molukkers uit Assen en Bovensmilde tot stand is gekomen.
Menyala is als naam voor de tentoonstelling door hen gekozen omdat dat schitteren betekent en de zeven jongeren naast de geschiedenis graag de veerkracht van de Molukkers en hun talenten willen uitdragen. MENYALA, de buitengewone geschiedenis van de Molukkers in Drenthe. Ik kan hem van harte aanbevelen!
Ik ben teamcoördinator bij Samenwerkingsverband Bedrijfsleven en Beroepsonderwijs. Afgekort de SBB. De SBB draagt onder andere zorg voor alle beroepskwalificaties binnen het MBO en voor voldoende gekwalificeerde stageplekken voor MBO studenten. Samen met het team doe ik dat voor de sector ICT en Creatieve Industrie in de regio Noord-Nederland.
Toekomstgericht
Wij zijn toekomstgericht en dat maakt mijn werk bijzonder interessant. De ambitie is voldoende gekwalificeerde arbeidskrachten en dat vraagt om aansluiting naast visie of op zijn minst met een blik op de toekomst. Daarnaast zijn de gespreksonderwerpen met het onderwijs en het bedrijfsleven enerverend, want het gaat altijd om ontwikkelen, veranderen en participeren. Hoe blijven we allemaal aangehaakt. Dat vind ik erg belangrijk. De samenleving ben je samen en de werkende maatschappij is een levendig en dynamisch onderdeel hiervan.
Wellicht komt deze drive ook voort vanuit mijn opvoeding. Ik ben opgegroeid in en met het autobedrijf van mijn ouders. De zaak maakte onderdeel uit van het gezin, eigenlijk was de zaak ook een kind. Een geesteskind, voortgekomen uit ondernemerschap en zelfredzaamheid naast een pittige dosis eigenwijsheid. Mijn moeder had een Duits accent en dat accent hoorde ik niet. Daar werd ik wel eens op gewezen. Net als op het een beetje anders zijn, omdat mijn moeder van over de grens kwam. Dat kon toch nog wel eens wat gevoeliger liggen.
Daar kruiste de geschiedenis en afkomst van mijn ouders elkaar en andersom kruisten mijn ouders de geschiedenis met de toekomst door mij en ons (één zus en twee broertjes). Hoe om te gaan met al dat en die kruisen. Dat heb ik geleerd binnen de katholieke kerk en gelovige gemeenschappen en hierin is Jezus voor mij heel bemoedigend. Het kruis durven dragen. Mijn kruis durven oppakken.
Roosters
Tom van der Wee en ik maken het rooster op voor de vieringen. Er zijn gelukkig veel mensen betrokken rondom de vieringen en wij hebben contact met de parochianen en het pastoresteam die de vieringen voorgaan in woord, zang, muziek en de kosters voor het gereed maken van de kerk. Zij maken de dienst en als roosteraar zorg je voor het rooster en de planning hiervan.
Niet vaak, maar wel graag maak ik gebruik van deze dienst en vieringen en steek ik met liefde een kaars aan voor iemand of iets en dan houd ik van de kracht, de intenties en de liefde van de mystiek van het geloof!"
Tekst:Ton Kuis / Foto's: eigen archief en Drents Museum