Karin Schouwenburg is in 1960 geboren in Oldenzaal, als jongste van drie kinderen. Haar vader werkte destijds bij de Nederlandse Aardolie Maatschappij (NAM) in Oldenzaal. Toen Karin 8 jaar oud was verhuisde het gezin naar Assen als gevolg van de vestiging van het hoofdkantoor van de NAM in Assen.
Karin, afkomstig uit een katholiek gezin, ging naar de Rooms Katholieke lagere school aan de Prinses lrenestraat in Assen. Met haar familie en met de school ging Karin regelmatig naar de kerk. Ze herinnert zich speciaal uit die tijd het Heilig Vormsel te hebben ontvangen van de bisschop.
Voor het voortgezet onderwijs kozen haar ouders niet voor het in die tijd roerige Dr. Nassaucollege, waar haar twee broers op zaten, maar voor een behoudende christelijke school: de Christelijke Scholengemeenschap. In 1978 slaagde ze voor het Atheneum f3 diploma. Ze heeft zich op die school nooit echt happy gevoeld. "Ik beleefde daar een soort culturele clash van onze Twentse katholieke achtergrond thuis met de behoudende protestantse volksaard hier. Ik ontdekte een groot verschil in beleving van het geloof tussen het protestantisme en het katholicisme".
Na haar eindexamen heeft zij een jaar Franse taal in Aix-en-Provence gestudeerd. In die prachtige stad kon zij alles beleven en onderzoeken wat in het leven op school niet kon of niet mocht! Na haar terugkomst is Karin rechten gaan studeren in Groningen. "De studie ging mij goed af en ik ging op kamers wonen in Groningen. Mijn afstudeerrichtingen waren sociaaleconomisch recht en privaatrecht. Verder herinner ik me van die studietijd vooral dat ik veel gefeest heb. Een heel klassiek studentenleven dus!"
Het leven in de Randstad
"Na mijn studie rechten ben ik gaan werken in Rotterdam. Eerst bij het accountantskantoor Moret & Limperg als jurist en later als advocaat op het advocatenkantoor Nauta Dutilh. Dat was een bijzondere tijd''.Het speelde in de jaren 90 toen de advocatuur meer en meer in een stroomversnelling raakte als gevolg van fusies en overnames wereldwijd. "In mijn tijd was dat overigens niet meer uitsluitend een mannenwereld hoewel toen de vrouwen nog wel in de minderheid waren''. Na een jaar of acht vond zij geen bevrediging meer in het werk in deze commerciële advocatenpraktijk. Zij nam ontslag en is toen vrijwilligerswerk gaan doen voor de Lambertusparochie in Kralingen eind jaren 90. En zij zong mee in het kerkkoor, een groot en goed geleid koor, waar zij vijf jaar lang tal van missen heeft leren zingen, elke zondag.
Terug naar Assen
Begin 2002 keert Karin, 42 jaar oud, terug naar Assen. Ze gaat weer naar de kerk in Assen en gaat werken op een advocatenkantoor in Beilen. In 2005 neemt zij het gehele kantoor over van de toenmalige oprichters. Een hele andere praktijk met een heel ander type dienst. Geen bedrijven of banken maar particulieren en dan particulieren die vaak een beroep moeten doen op de gefinancierde rechtsbijstand. De zaken in personen- en familierecht zijn vaak zeer ingewikkeld maar ook erg interessant! "Ik help de mensen graag, ook als ze zich dat financieel niet kunnen veroorloven. Verder neem ik de belangen waar van psychiatrische patiënten die te maken krijgen met een gedwongen opname''. Zij is nog steeds werkzaam als advocaat in Beilen.
Hoezeer ben je betrokken bij de parochie?
"Ik ga nog steeds graag naar de kerk, al is negen uur wel erg vroeg. Wat me aan de RK Kerk zo bevalt is dat het een wereldkerk is. Ik voel me er thuis, ook als ik in het buitenland of in een andere stad ben. De RK Kerk draag ik nog steeds een warm hart toe en ik vind het buitengewoon jammer dat zoveel generatiegenoten niet meer naar de kerk komen. En dat ze het geloof en het lidmaatschap van de kerk niet hebben kunnen doorgeven aan hun kinderen".
Laten we de essentie van tweeduizend jaar christelijke traditie blijven koesteren, aldus de bekende Vlaamse psychiater Dirk de Wachter. "Ik onderstreep zijn visie op kerk en geloof in samenhang met de problemen die in de samenleving spelen. In een van zijn artikelen haalt hij aan dat het wegvallen van het geloof sterk heeft bijgedragen aan de sterk toegenomen gevoelens van leegte en zinloosheid. De traditie die bij het geloof hoort zoals de rituelen van geboorte, huwelijk en dood zijn verloren gegaan en hebben een vacuüm gecreëerd, aldus De Wachter."
"Vanuit die visie heb ik dan ook 'ja' gezegd toen ik gevraagd werd lid te worden van de Parochiële Caritas Instelling. Ik voel me verantwoordelijk voor goede kerkelijke hulpverlening. Vanuit mijn ervaringen met de sociale advocatuur kan ik de werkgroep daarbij van dienst zijn. Want niet alle nood is met geld op te lossen. Aandacht voor de medemens, ook de onbekende medemens, is zoveel meer waard dan geld. Veel vaker is het nodig dat we ons daadwerkelijk en persoonlijk inzetten voor de medemens. Niet iedereen weet goed raad met het leven".
Jacqueline Habets