Aan tafel met de 86-jarige Max de Rooij is er geen gebrek aan gespreksstof. In het appartement aan de stille kant van de Vaart in Assen gaat een deel van de geschiedenis van onze parochie in vliegende vaart voorbij. Met vooral aandacht voor de hoogtepunten. De minder prettige ervaringen laat hij graag onbesproken vanuit zijn optimistische levensinstelling.
Na de MULO gaat hij aan de slag in de herenmodezaak van zijn vader. "Nadat hij het kleinseminarie had afgemaakt ontmoette hij mijn moeder. In Breda ging hij om de kost te verdienen in een confectiezaak werken. Hij kwam in Assen terecht omdat daar de pettenfabriek van Kosterman te koop was. Dat was op den duur geen zakelijk succes. Daarom begon hij in een gesloten huis aan de Vaart met de verkoop van kleding voor mannen en jongens. Daar ben ik ook geboren. En nu woon ik er een paar honderd meter vandaan.
Mijn vader was later voorzitter van de katholieke middenstanders in Assen. Ook werd hij raadslid voor de KVP als een eenmansfractie. Samen met de Partij van de Arbeid, die de meerderheid had in de raad, zorgde hij voor een koopavond in de gemeente "
Parochiebestuur
Zijn vader was ondertussen ook nog lid van het Parochiebestuur. "Ik heb die functie ook bekleed tussen 1977 en 1981. Werd in 1978 voorzitter en legde die taak neer na een wijziging in de bestuurlijke structuur. Frans Ossewijer was mijn opvolger."
Tot 1994 was hij dertien jaar penningmeester van de Parochiële Caritas Instelling. "Dat was een heel plezierige taak omdat we als bestuur heel prettig met elkaar omgingen. En pastoor Beeres paste daar precies bij. Door de verkoop van het landgoed Valkenstijn konden we de rente van de opbrengst ook besteden aan het kleinschalig lenigen van de noden."
Orgel
Lachend vertelt hij over de gang van zaken rond een nieuw orgel aan het einde van de zeventiger jaren. "Het pijpwerk van het oude orgel werd verkocht en bracht 8000 gulden op. De ontbrekende 18.000 gulden werd door een zeer actieve orgelcommissie met verschillende acties opgebracht. Het bracht veel leven in de parochie."
Op verschillende andere manieren maakte hij zich verdienstelijk in de maatschappij. Van de Stichting Ouderenwerk Assen (SOWA) tot het Jeugdverkeerspark en de Seniorenraad. "Ik heb dat met heel veel plezier allemaal gedaan omdat het altijd in een prettige sfeer was. Er waren geen conflicten omdat de onderlinge sfeer altijd goed was."
Noodlot
In zijn zestigste levensjaar sloeg het noodlot toe. "Een tumor in de buik werd weggehaald, zware chemische kuren waren nodig, gevolgd door operaties en bestralingen. Daar kwamen later nog twee hartinfarcten en een brughoektumor bij. Daardoor ben ik doof aan mijn linkeroor. Ik leef eigenlijk in extra tijd dankzij het Wilhelmina Ziekenhuis, het UMCG en de apotheker.
We beleven ons geloof tegenwoordig enigszins gedwongen op afstand en doen het op ons eigen manier. En gelukkig brengt de mooie vernieuwde Tau ons op de hoogte van alle ontwikkelingen in de parochie. We hebben onze kerkelijke bijdrage vastgelegd voor langere tijd. Maar we zijn soms kritisch op de gedragingen van kerkelijke autoriteiten. En vragen we ons af en toe af of Onze Lieve Heer niet kan ingrijpen in een aantal crisissen in de wereld. Centraal staat bij ons altijd de vraag hoe je met mensen omgaat. Dat is het allerbelangrijkst."
Symbolisch
De zondag is zo'n beetje symbolisch voor hun huidige manier van leven. "We staan niet al te vroeg op en kleden ons in alle rust aan. Dan lekker ontbijten en is het tijd voor Buitenhof op de tv. 's Middags een kleine wandeling en bezoek bij de kinderen. We genieten van een aantal programma's op de buis. Zoals een wandeling door Rome, waar we ooit zelf ook op bezoek waren. En een bezoek aan Cordoba was ook geweldig."
Hij mist geen voetbalwedstrijd op de tv. Voetbalde zelf tot op hoge leeftijd bij Achilles. En één keer in de week fietst hij elektrisch ondersteund nog naar 'de zaak', het herenmodebedrijf dat nu gerund wordt door een volgende generatie De Rooij. Even een paar uurtjes de financiële administratie verzorgen en trots constateren dat de opvolgers het goed doen. Geen zes dagen in de week meer werken met veertien dagen vakantie. Nu alleen genieten van kostbare herinneringen. Samen met zijn vrouw Mellie.
Tekst: Ton Kuis | Foto: Familiearchief