‘Om vooruit te komen moet je je eigen stappen zetten’, een simpele tekst op een poster die ik zie in een kleine dorpskerk. Ik ben een week met mijn gezin op vakantie in Oostenrijk. Terwijl ik dit schrijf besef ik dat het in verschillende opzichten een luxe is die niet voor iedereen weggelegd is. Na een lange reis met veel files komen we laat in de middag aan op de plaats van bestemming.
Een klein kerkje met twee kerktorens trekken de aandacht en vroeg in de morgen loop ik er heen om een kaarsje aan te steken. Rondom de kerk ligt de begraafplaats met op elke grafsteen een foto van degene die is overleden.
In de kerk steek ik drie kaarsen aan. Waarom drie, is dat niet te veel gevraagd? Ach God zal het wel begrijpen denk ik dan, want een is uit dankbaarheid, een voor de thuisblijvers en een voor alle dierbaren die ik meedraag in mijn hart.
Zo’n dorpskerkje heeft iets vertrouwds. Er hangen verschillende posters met informatie over wat er leeft in het dorp en de op handen zijnde activiteiten.
Op een ervan een afbeelding met bovengenoemde tekst die me bij blijft, vooral als ik mij waag aan een pittige klim naar boven. Letterlijk en figuurlijk soms adembenemend. Na een paar uur klimmen word ik beloond met een prachtig uitzicht.
Trots op mijzelf bedenk ik: “Elke dag opnieuw zelf de stap zetten om verder te komen kan soms onoverkomelijk lijken als je gezondheid te wensen overlaat, als het tegen zit. Toch is het waar: elke stap is een begin van iets en het hoeven geen grote stappen te zijn.
Bij het eten wisselen we met elkaar de ervaringen van die dag uit. Ieder heeft genoten, de jongste van 5 jaar verzucht: “Papa het was een leuke dag”. De week vliegt voorbij en de laatste avond vraagt mijn kleinzoon om een “eigen verhaaltje”. Ik vertel over een klein mannetje dat allerlei spannende dingen beleefd en om mij heen verzamelen zich de andere kinderen. Ze luisteren mee en ieder vult het verhaal aan tot één groot avontuur.
Het wordt een lang verhaal, geen IPad, geen televisie maar er samen op los fantaseren, een kostbaar moment. Het is tijd om te gaan slapen, ik geef de jongste een kus en een kruisje op zijn voorhoofd.
“Oma” vraagt hij; “waarom geef je mij een kruisje voor het slapen gaan?” “Omdat het een bijzondere dag is” zeg ik. “Ja” zegt hij met een lachje; “het was wéér een leuke én bijzondere dag”.
Ineke Schepers