Als deze column verschijnt dan is de vakantieperiode weer voorbij, kinderen gaan weer naar school en voor de meesten van hen betekent dat een nieuwe uitdaging. Misschien zelfs een nieuwe school, of studie. In Groningen bruist het van nieuwe studenten en in Drenthe kom je veel groepen jongeren tegen die op weg zijn naar hun introductiekamp. Het doel is elkaar te leren kennen en misschien ook jezelf.In mijn vakantie ben ik die uitdaging aangegaan. Voor het eerst met een groep onbekenden een week op fietsvakantie. Door het Eifelgebied en langs de Moezel, met de stad Trier als eindbestemming. Aanvankelijk had ik de nodige reserves en weerstand tegen een georganiseerde reis, met mensen die je niet kent. Het voelde als mijn eerste studiereis jaren geleden, net zo onwennig en met dezelfde vraag, met wie krijg ik wel of geen contact en dat hangt, zo besefte ik, zowel van mijzelf als van de ander af.
Stel je jezelf open voor het onbekende of ga je je eigen weg?
Het groepsgebeuren is een wonderlijk proces, uiteindelijk zijn mensen nieuwsgierig naar elkaars achtergrond, zo bleek ook nu. Waar kom je vandaan, waarom ga je met deze reis mee, wat doe je in het dagelijks leven? Zomaar een greep uit de vragen die aan elkaar gesteld werden.
Na een dag fietsen werden de ervaringen gedeeld over de route, die ieder individueel fietste, maar bij de gezamenlijke maaltijd gedeeld werd. Algauw ontstonden er groepjes, mensen die uit dezelfde omgeving kwamen en elkaar daarin herkenden, maar ook mensen die graag contact wilden maken om anderen te leren kennen.
Wat voor mij aanvankelijk een groep onbekenden was, waarin ik mensen verdeelde in categorieën als: die lijkt me wel aardig, die wat minder toegankelijk, bleek achteraf toch verrassend. Er was bezorgdheid en betrokkenheid, nadat een van deelnemers gevallen was. Gelukkig was het niet ernstig maar er was meer samenhang in de groep dan ik in eerste instantie had gedacht.
Voor mij was dit weer eens een goed leermoment: oordeel niet te snel, stel jezelf open; dan blijkt dat je als mens meer met elkaar deelt dan gedacht, dat je dezelfde vragen hebt, misschien iets anders geformuleerd maar toch… we gaan allemaal een weg met vallen en opstaan, met hobbels en tegenslagen, op die weg mogen we elkaars bondgenoot zijn. Daarom heb ik in de prachtige Dom van Trier niet één, maar een paar kaarsjes aangestoken, uit dankbaarheid, maar ook als wens dat er nog vele mooie ontmoetingen mogen volgen.
Ineke Schepers