Ons bisdomblad heet al jaren “Spreek!” Onder de vorige bisschop, Mgr. Gerard de Korte, is voor deze titel gekozen. De bedoeling ervan is dat wij katholieken ons wat meer over het geloof zouden moeten uitspreken en er minder verlegen mee moeten zijn. Althans dat is de bedoeling.
Nu heb ik van de colleges Oude Testament vooral dit onthouden: Luister Israël! Sjema Israël, zo klinkt het steeds op z’n Hebreeuws. Hier spreekt de Heer en wordt het volk opgeroepen te luisteren. Sjema Israël, want Ik heb jullie bevrijd uit de slavernij en jullie het beloofde land gegeven. Luister en zorg ervoor dat je op de weg blijft die Ik jullie heb gewezen. Hier wordt dus sterk de nadruk op luisteren gelegd.
In onze tijd lijkt luisteren er maar bekaaid van af te komen. In de ‘sociale’ media wordt om het hardst geroepen en overschreeuwen mensen elkaar; het is soms bij de beesten af. Ergens begrijp ik dat wel, want waar steeds minder geluisterd wordt, moet des te harder geroepen worden. Maar we worden ook allemaal roepende in de woestijn van onze tijd. Want wie luisteren nog?
Luisteren dat begint op de eerste plaats bij jezelf. Luisteren naar wat er zich in je binnenwereld afspeelt aan gedachten en gevoelens. Hoe sta je in de wereld, wat maakt je identiteit, wat vormt je geloof, hoe verhoud je je met anderen? Sta daar eerst maar eens bij stil en luister! De stilte momenten in een viering zijn misschien wel van grotere waarde dan alle woorden bij elkaar.
De volgende stap is luisteren naar elkaar. In onze geloofsgemeenschap mag dan gesproken worden over hoe en wat wij geloven. Hoe wij dat hebben meegekregen, hoe het ons gevormd heeft, maar ook met alle vragen en twijfels die daarbij horen.
Dit sluit heel goed aan op de enquête die momenteel in de parochie plaatsvindt. Hier wil de kerk juist niet spreken, maar luisteren naar wat er bij de parochianen leeft. De kans om uw mening over geloof en kerk naar voren te brengen. Ik ben benieuwd wat dit luisteren oplevert.
Tako de Wolff