In de christelijke geloofsgemeenschap worden veel feesten gevierd. En gelukkig maar, een feest immers tilt de tijdsbeleving uit boven de dagelijkse sleur. Voor veel christenen is Kerstmis het hoogtepunt, maar voor de kerk zelf is er één feest die belangrijker is dan Christus’ geboorteviering, nl. Pasen.

Pasen: het is het feest van de verrijzenis van Christus uit de dood. Op de gewone kalender, die voor allen – gelovig en ongelovig – geldt, zijn er voor de viering van Pasen twee dagen gereserveerd. Nogal zuinigjes, vooral als je weet dat de kerk veel meer tijd ervoor inruimt. Het eigenlijke paasfeest moet je je voorstellen in het centrum van een veel ruimere tijdskring, de paascyclus. En die cyclus begint met Aswoensdag. Op die dag beginnen we met ons voor te bereiden op het feest der feesten. Doorheen die grote vastentijd worden we stap voor stap naar het paasfeest geleid. De laatste week van die veertigdagentijd is een soort verheviging van de voorbereiding: de Goede Week. Steeds als we in die week samenkomen in de kerk, gedenken we een etappe van de laatste levensdagen van Jezus.

Op palmzondag spelen we als het ware Jezus’ intocht in Jeruzalem na door zelf, met een palmtakje in de hand, ‘Hosanna’ te roepen. Op Witte Donderdag beleven we met Jezus’ eerste leerlingen het Laatste Avondmaal en op Goede Vrijdag staan we op Golgotha onder de Gekruisigde om uiteindelijk op de avond voor eerste paasdag samen te komen in een duistere kerk om het licht van Zijn verrijzenis te vieren. Het Hebreeuwse woord voor Pasen is Pesach en dat betekent: ‘doortocht’ of ‘doorgang’. Jezus ging door lijden en dood heen naar het nieuwe leven. En als wij Pasen vieren of misschien is het woord ‘beleven’ hier meer op zijn plaats, dan trekken ook wij met Hem door ellende, verdriet en lijden heen richting het nieuwe leven.

In de jaren zestig en zeventig is er in veel christelijke kerken gediscussieerd over de wonderen van Jezus, waarover in de evangeliën geschreven is. Blinden laat Hij zien, doven geeft Hij het gehoor terug en lammen doet Hij lopen. In Kana verandert Hij water in wijn. Er wordt zelfs verhaald dat Jezus een gestorven vriend, Lazarus, weer terughaalt naar dit aardse leven.  Tijdens die discussies spraken de meesten zich over Jezus’ wonderen uit: onmogelijk. En juist over deze conclusie heb ik me altijd verwonderd. Het geloof in de verrijzenis willen we overeind houden, terwijl in mijn beleving dat toch het grootste wonder in de wereldgeschiedenis is, terwijl al die kleinere wonderen als onbestaanbaar aan de kant werden geschoven.

Pasen. Als er een God is, dan leer ik uit de Bijbel dat Hij een God van liefde is. En als Hij een God van liefde is, dan kan ik niet geloven dat wij Hem koud laten en Hij ons uiteindelijk zal laten vallen. Waar we ook met zijn allen doorheen gaan, wat we ook beleven aan ellende, aan ziekte en aan rampen, Hij blijft ons vasthouden en Hij trekt ons er doorheen richting Zijn Vaderhuis. Dát heeft Hij voor mij laten zien in het leven, sterven en verrijzen van Jezus. En dat vieren we dan ook met Pasen: dat Jezus de hand is die God ons reikt en dat die hand ons door alles heen zal brengen naar onze bestemming. En die bestemming is er één van licht en altijddurende liefde.