Bij ons thuis slingerde een boekje rond met de titel ‘Profiel van een christen’.  Ik bladerde er toen wel eens in, maar ging het werkje later pas waarderen. De auteur, de beroemde Zwitserse theoloog Hans Küng, geeft hierin een schets van wat een christen tot christen maakt.

Goed om je dat eens af te vragen: wat maakt een christen eigenlijk tot een echte volgeling van Jezus Christus? Wat is het profiel van een christen? En wanneer je zo’n profiel gaat opmaken, dan passeren natuurlijk verschillende aspecten van christen-zijn de revue. In eerste instantie is daar de band van de christen met Jezus Christus. Door Hem en door Zijn boodschap voelt de christen zich aangesproken en op de een of andere manier wil hij zijn leven op Jezus’ evangelie afstemmen. Wat ook bij christen-zijn hoort, is dat de christen bij tijd en wijle zijn handen vouwt om zich tot God te richten. Bij wat hij hier op aarde beleeft en meemaakt, wil de christen dat alles voor God brengen. In gebed laat hij expliciet zien dat hij met God in relatie wil staan. Ja, en wat er ook bij hoort, al vanaf de vroegste tijden van het christendom, is dat een echte christen zijn geloof wil beleven en vieren in verbondenheid met andere christenen. Met grote regelmaat wil de christen samenkomen in een kerkgebouw of elders om met medechristenen tot God te bidden, Hem te loven en samen de Maaltijd van de Heer te vieren.

Bereidheid tot vergeving hoort zeker bij het leerling-zijn van Christus. Zijn leven heeft in het teken gestaan van vergeving van zonden. Voor de soldaten die Hem aan het kruis sloegen en voor alle anderen die ervoor hadden gezorgd dat het zover met Hem is gekomen, heeft Hij God om vergeving gevraagd. En dan zouden zijn leerlingen in hun leven geen vergevingsgezindheid laten zien? Een onbestaanbaarheid!

De verloren zoon vraagt en krijgt vergeving...Ieder mens heeft in zijn leven te maken met situaties waarin vergeving een rol speelt. Ieder mens wordt wel eens wat aangedaan, en dan sta je altijd voor de vraag: ben ik tot vergeving bereid of niet? Ondertussen kunnen we natuurlijk niet zeggen dat je alles altijd maar eventjes moet vergeven. Is er jou een kleinigheid aangedaan, dan kan het gemakkelijk zijn te vergeven. Maar wat, als er door andermans fouten grote dingen in je leven zijn misgegaan? Wat doe je, als iemand die met teveel drank op achter het stuur is gekropen, je kind het ziekenhuis in heeft gereden? Of erger: wat doe je, als door andermans nalatigheid, jouw kind gestorven is? Moet je dan bereid zijn te vergeven? Ik kan me nauwelijks voorstellen dat het geloof van ons vraagt zomaar over al onze gevoelens heen te stappen en over te gaan tot vergeving. Zo gaat dat nu eenmaal niet in een mensenleven.

Een vrouw, haar was in haar leven heel wat aangedaan, zei me eens in een pastoraal gesprek: ‘Ik wil het ze wel vergeven, hoor. Maar… dan moeten ze me eerst om vergeving vragen en dat hebben ze tot nu toe niet gedaan!’. Wat die vrouw zei, heb ik nooit vergeten. Ze wijst ons er op dat vergeving, zonder dat erom gevraagd wordt, wel eens in de lucht kan komen te hangen. Vergeving was voor haar – en ik denk niet alleen voor haar – iets dat relationeel is. Bovendien is er nog iets anders belangrijk in deze uitspraak. Als je christen bent, ben je lang niet altijd degene die iets wordt aangedaan. Zelf doe je ook dingen die anderen op een negatieve manier raken. Als je je ervan bewust bent, dat je iemand hebt benadeeld of pijn hebt gedaan, stap dan over die drempel heen en ga naar hem of haar toe om vergeving te vragen. Is dat gemakkelijk? Bepaald niet, maar iedereen die dit wel eens gedaan heeft, weet hoe groot het verschil is tussen kwesties laten voortduren en er een einde aan maken door vergeving te vragen en elkaar weer de hand te geven. Vergevingsgezindheid: een belangrijk onderdeel van de christelijke levenskunst.