De herfst is eindelijk aangebroken; de bladeren kleuren en vallen af. Wanneer u dit leest is Allerzielen geweest. Advent staat voor de deur.
Een prachtige tijd van het jaar: vol verwachting en iedere week een beetje meer licht op de Adventskrans. Het naderende kerstfeest wordt benoemd als het feest van 'vrede op aarde aan alle mensen van goede wil'.
Ook dit jaar zullen dergelijke woorden klinken als de kerstnacht is aangebroken. Maar ze zullen ongetwijfeld een bittere bijklank krijgen. Het land waar eens Jezus werd geboren, is in oorlog.
Bethlehem, de plaats waar Jezus volgens de schriften werd geboren, is een Palestijnse stad op de Westbank. Een stad waar veel Palestijnse christenen wonen. Een marginale groep in Israël, maar ook zij zullen zich onveilig voelen. En de velden waar eens de herders zich bevonden, zullen nu niet bezocht worden door christelijke pelgrims.
Op dit moment weten we nog niet hoe in het in de komende weken en maanden zal gaan, maar opgelost zal de situatie niet zijn. Dat geldt natuurlijk ook voor de oorlog in Oekraïne.
Vrede is een schaars goed in onze dagen. Wat dan aan te vangen met zoiets als Advent? Veel mensen zijn somber over de toekomst...
Ik denk: des te meer reden om heel bewust Advent te vieren. Om stil te staan en na te denken over het belang van werken aan goede verhoudingen tussen ons mensen. Om na te denken over hoe Jezus omging met mensen die gewoonlijk werden gemeden, om welke reden dan ook. Om na te denken over wat het betekent om je voor te bereiden op de geboorte van Jezus van Nazareth. Hij, die ieder mens het licht in de ogen gunde en, meer nog, liet delen in de liefde van God voor ons allen. Advent is de tijd omdat tot je door te laten dringen.
Laten we ons daarom optrekken aan hen die goede initiatieven ontplooien. Die proberen te verzoenen en hoop te bieden. Een vredesmars die georganiseerd wordt. Of een prachtige kleine reportage van de NOS vanuit midden-Israël: waar een Palestijns dorp al zeventig jaar in volledige harmonie leeft met de kibboets er vlakbij. Ze begonnen met het delen van dezelfde waterbron en beschouwen elkaar nu als familie. Ze hebben geleerd om samen de beste manieren te vinden om een bestaan op te bouwen op de grond waarop ze leven. Het kan dus wel. Daarvoor zijn mensen nodig van goede wil.
Pastor Agaath Erich