Deze eerste Tau van het jaar komt tot u ongeveer half januari van het nieuwe jaar. Graag wens ik u een heel Zalig NieuwJaar! Het allerbeste voor uzelf en uw dierbaren.
Voor mij zijn de tijden van verandering zeker aangebroken. Mijn afscheid nadert met rasse schreden. Dit wordt het laatste hoofdartikel dat ik zal schrijven voor ons parochieblad. Ik zal deze gelegenheid gebruiken om een paar herinneringen aan te halen en wat te mijmeren over het parochieleven.
In oktober 1998 begon ik mijn pastorale leven in het samenwerkingsverband van de, toen nog, drie parochies. Als pastores werkten we samen in een team. De personeelskosten werden gedeeld door de drie parochies.
Dat was toen al heel vooruitstrevend! Pastoor Jos Beeres, diaken Fons Peters en ik werkten heel goed samen.
In de loop der jaren veranderde er natuurlijk heel veel. We werden één parochie en collega's volgden elkaar op.
We waren altijd met ons drieën, maar dat veranderde toen pastor Truda de Boer vervroegd stopte met werken. Vanaf die tijd waren we met ons tweeën.
En nu ziet het ernaar uit dat pastor Garcfa, zeker de eerste periode, alleen in onze parochie zal werken. Tenzij er nog een klein wonder gebeurt en er iemand zich meldt om bij ons te komen werken...
Maar, wonderen gebeuren... wieweet.
En onze parochie is een fijne parochie om te werken; daar hoeft het dus niet aan te liggen.
Er is een gebeurtenis die ik graag nog in het bijzonder wil memoreren. Dat is het overlijden van pastoor Jos Beeres. Hij gebruikte zijn pastoors-titel eigenlijk nooit, dus ik doe het hier ook niet. Hij overleed plotseling, aan een hartstilstand op 24 februari 2004, slechts 63 jaar oud. Ik heb hem heel lang gekend: al vanaf mijn jeugd in Leeuwarden, waar hij toen werkte. Het had grote impact op mij en ook op de parochianen, vooral in de locatie Assen waar hij woonde.
De huidige parochie draagt de naam van de H. Franciscus van Assisi. Een heel mooie en zinvolle patroonheilige om te hebben als parochie!
De Franciscaanse spiritualiteit is mij dierbaar, maar past ook goed bij ons bisdom. Het is een spiritualiteit die eenvoudig leven en geloven met elkaar verbindt.
Die niet is van pracht en praal, maar van het ontmoeten van mens tot mens. Die Gods lof zingt voor iedereen.
Waar liturgie echt gemeenschapsliturgie is: waar mensen zingen en in alle opzichten meedoen.
Waar ook de geloofsgemeenschap vanaf de basis wordt gedragen en opgebouwd.
Zelf vind ik het ook heel erg belangrijk dat er veel aan vorming wordt gedaan.
Traditioneel worat er in onze kerk veel aandacht besteed aan de vorming van kinderen en jongeren.
Ik denk echter dat in de huidige situatie ook
heel veel aandacht moet worden gegeven aan de vorming van volwassenen.
We moeten wegen vinden om mensen uit te dagen om daaraan deel te nemen.
Dat is o zo belangrijk, want zonder dat alles ontbreekt het ons aan bouwstenen voor de toekomst.
Deze laatste periode heb ik me dan ook graag
ingezet voor de Stuurgroep en de Themagroepen die de uitkomsten van onze enquête (van voor COVID-19!) wilden duiden en omzetten in concrete activiteiten.
Dat lijkt te lukken en dat is grote winst.
Als parochie en parochiebestuur hebben wij verwoord dat wij als parochiemodel het beeld van de 'herberg' aanhangen. Dat wil zeggen: een plek waar iedereen welkom is en mee mag doen. Per definitie is dat dus een parochie die veelkleurig is, in meerdere opzichten.
Ik spreek de hoop uit dat dit beeld een blijvende leidraad mag zijn op weg naar de toekomst.
Deze parochie is mij dierbaar. Ik blijf ook gewoon parochiaan na 1 maart.
In februari neem ik afscheid in de kerken van Zuidlaren en Assen.
Op zondag 2 maart in Roden is het officiële afscheid. Wat mij betreft is iedereen daar welkom, uiteraard ook de parochianen uit de locaties Assen en Zuidlaren.
Vrede en alle goeds
Pastor Agaath Erich