Met deze woorden heb ik mijn laatste hoofdartikel afgesloten. Met als toevoeging: “maar zij vergeet ons zeker niet”.
Inmiddels hebben wij in onze kerken het Pinksterfeest gevierd. En het is fijn om als pastor weer gezichten voor je te zien. In Roden hadden we dit keer een doop- plechtigheid tijdens de Pinksterviering: iedereen genoot van dit nieuwe begin voor het betreffende gezin. Maar je merkt ook dat onze parochianen behoefte hebben aan positieve ervaringen; aan hoop dat het toch doorgaat en alles weer een nieuwe aanvang krijgt. Een doop is een dergelijke ervaring; maar ook de plannen om de kleine groepen in onze parochie weer de gelegenheid te bieden om samen te komen.
De locatieraden en het parochiebestuur zijn weer echt samengekomen. Kortom: langzamerhand zullen we de draad weer oppakken en we hopen natuurlijk van ganser harte dat onze parochianen dat ook zullen doen. Er is veel gaande in onze wereld en er is ook veel waarover je bezorgd kunt zijn. Des te belangrijker is het dat wij niet vergeten dat er ook goede krachten zijn die rondgaan over de aarde en tussen mensen. En zo ben ik dan weer uitgekomen bij die H. Geest, die ons niet vergeet. De H. Geest staat voor hoop; voor bezieling; voor God in onze binnenkant…. Een God die ook naar buiten wil komen… Als wij daar tenminste open voor staan. Als wij God niet vergeten…. Zonder H. Geest waren er geen geloofsgemeenschappen in onze dagen; ten- minste: geen levende gemeenschappen. Daar waar iets van het vuur van het begin te herkennen is.
Wanneer wij weer met grotere groepen mogen samenkomen en mogen zingen, dan hopen wij dit vol vuur en overgave te kunnen doen. Opdat wij ook echt mogen ervaren dat we samen de kerk van Christus zijn. Natuurlijk: in het klein en verstild kan het ook. Maar dat hebben we nu best veel geoefend!! Tijd om weer eens in grotere getale samen te komen: in de liturgie, maar ook bij het koffie drinken en het elkaar opnieuw ontmoeten. Aan het einde van de zomer, hoop ik…. Hoopt u met me mee????
Pastor Agaath Erich