“We gaan verder” luidt de aanhef van deze overdenking. We gaan verder op weg in het kerkelijk jaar, want de zomer breekt aan en het Hoogfeest van Pinksteren is inmiddels geweest….
Het feest van Pinksteren draait om de H.Geest. Maar wat die H. Geest nu precies is, is altijd al moeilijk uit te leggen geweest. Je kunt het eigenlijk alleen maar door middel van beelden en vergelijkingen handen en voeten geven. En dan nog: ieder beeld en iedere vergelijking gaat natuurlijk bij voor-baat al mank.
Laat ik het toch proberen. Tijdens de viering van Hemelvaartsdag in Roder-wolde, zei één van de voorgangers het volgende: op Hemelvaart gaan de steunwieltjes van het kinderfietsje af en moeten de leerlingen alleen fietsen en in evenwicht blijven. Maar, zo vul ik aan, dat bleek toch nog wel wat te wiebelig voor de leerlingen. Ze durfden niet echt… Bang voor wat er kan gebeuren, sloten ze zich op.
Het Pinksterfeest biedt soelaas: Er komt een hand op de schouder die vertrouwen geeft om zelf toch op weg te gaan. Wij kennen dit beeld maar al te goed van ouders die naast hun kinderen fietsen en de hand de eerste tijd nog even op hun schouder leggen… Dat de H. Geest die “hand op de schouder” mag zijn voor ons. En dan niet voor tijdelijk, maar voor altijd.
We gaan verder: niet alleen in dit kerkelijk jaar, maar ook op onze tocht om de parochie en haar parochianen te laten groeien en bloeien. We zullen er hard aan moeten werken. Een geloofsgemeenschap leeft niet in een vacuüm: alles wat er speelt in maatschappij en wereld komt ook op ons bordje.
We merken dat we het contact met veel ingeschreven parochianen kwijt zijn. Om verschillende redenen weliswaar, maar het heeft parochiebestuur, pastores en locatieraden wel aan het denken gezet.
Pastor Garcia probeert jeugd, jongeren en jongvolwassenen te bereiken. Daarnaast zijn de locatieraden zijn op dit moment bezig om wegen te vinden om meer contact te krijgen met parochianen die om één of andere reden aan huis gebonden zijn. Wegens ziekte, ouderdom of andere redenen hebben wij soms geen contact meer met ze en zij niet met de locatie waar ze bij horen. Vaak weten wij niet wat er aan de hand is. We zijn aan het nadenken hoe we hen meer in beeld kunnen krijgen. Iedereen hoort bij de gemeenschap tenslotte. En misschien zouden mensen wel graag contact willen, maar weten niet hoe.
Die “hand op de schouder” kan ook aandacht zijn van ons en voor ieder van ons. We gaan dus verder op de weg waarop Jezus ooit de apostelen zond. En daarmee ook ons. Moge het ons nooit aan de adem Gods ontbreken.
En, ja, ook ik ga verder. Na de zomervakantie in juni hoop ik weer volledig te gaan werken en dus ook weer voor te gaan.
Pastor Erich